Na półmetku

Witajcie
Naczytałam się do bólu oczu. Głownie literatury zawodowej. Na przyjemność też znalazłam czas. Notatki robiłam tradycyjnie na kartce. Teraz tylko króciutko Wam napiszę, co przeczytałam z reportaży. Autorów niewielu, ale teksty były obfite.
Maria Konopnicka. Kiedyś baśń "O krasnoludkach i sierotce Marysi" była lekturą obowiązkową. Właśnie z tego utworu pochodzi mój ulubiony krasnal Koszałek -Opałek. Pewnie nie wiecie, ale w czasach Marii Konopnickiej kobiety nie miały praw wyborczych. Autorka nie doczekała niepodległej ojczyzny. Reportaż "Na normandzkim brzegu" to opis nadbałtyckiej osady. Pisarka przedstawiła rybacką chatę i jaj mieszkańców. Ich zajęcia, stroje i zwyczaje. Następnie wraz z nią czytelnik przenosi się do rybackiej przystani. Oczami reporterki widzi rybackie kutry i pracujących na nich mężczyzn, poznaje tajniki nabrzeżnego handlu. Następnie spotyka się z miejscową społecznością i poznaje jej zwyczaje, codzienne troski, zwykłe rybackie życie.

Anonimowy reporter "I" Tygodnika Ilustrowanego przedstawił Szkołę dla służących imienia Świętej Kingi.
Reportaż powstał w 1905 roku. W szkole było pięćdziesiąt miejsc. Kobiety uczyły się sprzątania, prania ( w szkole była sprowadzona z Ameryki automatyczna pralka!!!), gotowania, potrafiły czytać i liczyć. Ktoś mógłby zapytać: po co komu taka szkoła? Miała ona doprowadzić do tego, by bycie służącą nie było równoznaczne z nieludzkim traktowaniem osób świadczących usługi dla możniejszych od siebie, by stało się pełnopłatnym zawodem tak jak w Ameryce. 

"Z ziemi chełmskiej. Wrażenia i notatki" Władysława Stanisława Reymonta, ojca polskiego reportażu. Jego pierwsze reporterskie utwory opatrzone zostały następującym komentarzem "opis w oryginalną formę ujęty"(op.cit. str.101.), ponieważ nie używano jeszcze słowa reportaż. Przeczytane przeze mnie doniesienia opowiadają o niedoli mieszkańców ziemi chełmskiej. Jest to poruszający utwór o walce ludności o swoją godność, prawo do życia w zgodzie z wyznawaną religią. Na reportaż składają się opowiadania miejscowych chłopów o represjach (karach), które ponosili za to, że nie wyrzekli się bycia Polakami - katolikami. Władysław Reymont opisał misję, czyli zjazd duchowieństwa do danej miejscowości na uroczystość religijną (tamże 102.) Była to msza, która odbywała się po kryjomu w na niedostępnej, otoczonej bagnami i rzekami, znad których zdemontowano mosty leśnej polanie. Brało w niej udział około pięciu tysięcy wiernych, którzy mogli po pięciu latach oczekiwań przyjąć sakramenty. Przyznaję, że reportaż wywarł na mnie niesamowite wrażenie. Musiałam odłożyć książkę i przejrzeć inne historyczne, by przybliżyć sobie realia tamtych czasów. 

"Wrażenia i przeżycia. Lato 1915" Marii Rodziewiczówny to opis wojennej rzeczywistości widzianej oczami kobiety stanowczej, pewnej własnych sądów. Autorka opisała losy tułaczy wojennych, którzy wędrowali w głąb Rosji uciekając najpierw przed Sowietami, potem Kozakami, a na koniec przed Niemcami. Postanowiła nie opuszczać swojego gospodarstwa w Hruszowej, w którym swe miejsce znalazły sieroty z Warszawy i wielu wygnanych z własnych rodzinnych domów. Przedstawiła zniszczenia, które niosą ze sobą działania wojenne, stacjonujące wojska. Obrazy te przedstawione są prostym językiem, bez poetyckich ubarwień. Nic dodać, nic ująć. Autorka doczekała wolnej Polski, urodzona w rok po wybuchu powstania styczniowego, zmarła w 1944 roku, po kapitulacji powstania warszawskiego, podczas tułaczki z pokonanego miasta, wcześniej wysiedlona z Hruszowej... Ciekawa jestem jak skomentowałaby los ukochanej ojczyzny po 1945 roku...

Uff... rozpisałam się. Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam.
Pozdrawiam 
Syty Mól